UWAGA! Jeśli chcesz udowodnić koleżankom i kolegom, że masz wyobraźnię i jej używasz oraz że umiesz pisać i piszesz – DOKOŃCZ OPOWIADANIE – nie obawiając się umieszczenia historii w innej rzeczywistości, posłużenia się nieco innymi charakterami bohaterów i użycia poczucia humoru (w rozsądnych granicach).
Jechała bardzo, bardzo długo, z bardzo, bardzo daleka dziewczynka o imieniu Idka, z tatusiem. Dziewczynka albo dziewczyna, bo nie wiadomo ile miała lat jechała karocą, nie karetką. Bardzo szybko, w cztery konie. Nie wiedziała dokąd jedzie, bo była nierozgarnięta albo wręcz przeciwnie – bardzo mądra. Domyślała się, że nieznany ląd do którego zmierzała z tatusiem zwano „Anglią”. Domyślała się też, że jest księżniczką, choć znała je tylko z dalekich Indii i bardzo zazdrościła im bogactwa. Idka w Anglii miała zostać „czas jakiś” i rozstać się
z ukochanym tatusiem. Miała tam się uczyć. W Anglii wszystko było stare: stare szkoły, stare internaty i…stare księżniczki. Księżniczki były stare, bo żeby zostać księżniczką, a nie zwykłą panną, trzeba było mieć wielu przodków long time, z tronami i koronami. Tak więc księżniczka (która nie wiedziała, że jest księżniczką), znalazła się w starej szkole, ze starym internatem i wrednej klasie, w której były same wredne „babo-księżniczki”…
(Czy to było piekło (czy piekiełko), a może wcale nie? Czy dziewczę spotkało jeszcze tatę? – a jeśli tak, to co z tego wynikło. Czy Idka odkryła tajemnicę swego pochodzenia, i co na to koleżanki? Co spotkało śliczną, czarnooką, o blond a może nie blond czuprynie Idkę…Pytań jest wiele…)
Powodzenia!
Rozstrzygnięcie konkursu w czerwcu, 2020 r.
UWAGA! Jeśli chcesz udowodnić koleżankom i kolegom, że masz wyobraźnię i jej używasz oraz że umiesz pisać i piszesz – DOKOŃCZ OPOWIADANIE – nie obawiając się umieszczenia historii w innej rzeczywistości, posłużenia się nieco innymi charakterami bohaterów i użycia poczucia humoru (w rozsądnych granicach).